Księga Jonasza 3,1-5.10
Patron to najpierw poniekąd mój, bo tak się nazywa mój sobowtór piszący felietony w „Magazynie Świątecznym”. Albowiem też poniekąd mój imiennik, bo Jonasz (Jona, ojciec Szymona) to swoiste zdrobnienie mojego imienia (po hebrajsku „Johanan”). To było też powodem, że zacząłem się tak podpisywać niegdyś już w „Gościu Niedzielnym”. Wtedy natomiast wiedziałem o tamtym biblijnym bardzo mało. Teraz zauważę także, że inne księgi prorockie mają Izajasza czy Jeremiasza jako autora, a tutaj jest tylko Jonasz narracji bohaterem głównym. Przede wszystkim jednak ważna jest owego bohatera postawa duchowa: tu się do niego teraz, zrozumiawszy ją, zgoła nie przyznaję. Bo jest to przecież ktoś, kto w przeciwieństwie do mnie odmienności religijnej i narodowej wręcz nienawidzi. Dlatego wszak tak bardzo nie chciał udać się do owej okropnej Niniwy. Raz uciekł więc w stronę zupełnie przeciwną, popłynął statkiem i miał na morzu przygodę w brzuchu wielkiej ryby, potem jednak posłuchał Bogu i poszedł paskudników nawracać. Nawet odniósł sukces, nawrócili się, niemniej według niego niestety: lepiej byłoby, gdyby nie zechcieli i Bóg by ich miasto zburzył. No i Jonasz rozgniewał się na Boga, że taki obrót sprawy dopuścił: jest nazbyt dobrotliwy i miłosierny, nieskory do gniewu, bardzo łaskawy i chętnie odstępuje od zła, którym grozi. Bo też i zauważyłem dopiero dzisiaj czytając Biblię Poznańską, że Bóg wręcz żałował, iż zagroził podobnym nieszczęściem! Przesłanie księgi jakże ewangelijne: Miłosierdzie Boże, miłość do wszystkich grzeszników, nacjonalizm uroczo wyśmiany! A to nie opowieść o jakiejś historii rzeczywistej, ale choć takiego Jonasza, syna Amittaja, wspomina 2 Księga Królewska (14, 25), to raczej jakaś biblijna beletrystyka. Dowodów na możliwość takiego przypadku rybiego ludożerstwa szukać nie trzeba, lepiej podziwiać literacki kunszt tej świętej nowelki i na cudzoziemców łaskawiej spoglądać. Przeczytawszy utwór cały, nie tylko kilka zdań z niego dzisiejszych.